Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom III 026.jpeg

która na cięciwie uwięźnie i nie może wyrwać się długo, aż nagle struną popchnięta świsnęła i leci.
 Milczał uparcie, milczał, potém głowę podniósł i krzyknął w głos:
 — Tak! — prawda! — posłano mnie, abym królewicza prowadził na zasadzkę, ulitowałem się i sam życie dam, a tego nie uczynię — nie!
 Nie! — nigdy!
 Bolko zarumieniony, z radości na szyję mu się rzucił.
 — Stary, poczciwy druhu! — niech ci Bóg płaci! — jam ci ufał!
 Biskup począł téż wychwalać uczynek chrześciański, a Magnus, przystąpiwszy starego po ramieniu uderzył, wołając.
 — Na cóż nam innych świadków i lepszego przekonania nad to zeznanie! Ten stanie za innych!
 Przybity, znękany, zawstydzony stał Strzegoń wodząc ciągle ręką drżącą po głowie siwéj.
 — Pułki inne Sieciechowe już tu ciągną! — Radź — co czynić?
 — Bramy zamkniecie — odparł Strzegoń, niech za miastem obozują.
 — A wasi? — spytał Magnus.
 — Ja i moi zostaniemy z wami — krótko odparł stary do kolan się kłaniając królewiczowi.