Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król i Bondarywna 251.jpeg

w fiakrze, aby gwiazda ludziom przyświecała. Kilku znajomych pozdrowił z wysokości swojego kasztelaństwa i orderu; widział, jak mu się wielkiemi przypatrywali oczyma, czytał w nich zazdrość.
 — Krok jeszcze, a wstęgę niebieską i województwo dostanę, choćby najpośledniejsze — mówił w duchu. Dlaczego nie mam z żoną żyć, jeżeli król tego pragnie? Furda przesądy!
 Fiaker się zatrzymał przed oficyną pałacu Mniszchów, z powagą wielką wysiadł Rzesiński i wkroczył do skromnej sionki. Już sięgał do dzwonka, gdy drzwi się otworzyły (znać był oczekiwanym) i Grzybowska wyszła na przywitanie, wesoła, promieniejąca, w ręce klaskając.
 — Witam pana kasztelana i kawalera św. Stanisława! witam! winszuję...
 — A ja przybywam z podziękowaniem — zawołał Rzesiński — z wdzięcznością, bo wiem, komu to zawdzięczam.
 To mówiąc, chwycił się do ręki i ucałowawszy ją, wsunął maleńki rulonik. Panna Grzybowska zarumieniła się.
 — To niepotrzebne — rzekła, lecz rulonik wsunęła do kieszonki. Kasztelan poruszony usiąść musiał.
 — Byłeś pan u króla, no cóż? mów; król...
 — Król! król! — podchwycił Rzesiński, to nie król, mało tego wyrazu... półbogiem go nazywam!