Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król i Bondarywna 136.jpeg

 — Co? pewnie dziewczyna miała już kochanka...
 — Nie, o tem nie wiem nic, ale moja paniuńciu, czyżby król miał zważać na to? Prawda, mężczyźni są czasem tak śmieszni. Ale to wcale co innego. W tym domu jest jakaś tajemnica.
 Obejrzała się Grzybosia i zwiesiła nad łóżkiem pani.
 — To nie jest żadna Kozaczka, ale szlachcianka; ojciec jej niegdyś na Sicz zbiegł i tai się z tem, bo znać coś zbroić musiał. Matka prosta kobieta, ale ambitna. Mówiła mi, że u nich dukaty garncami mierzyć nie nowina.
 Pani Mniszchowej na myśl mimowolnie ś. Jan przyszedł. Westchnęła.
 — Cóż bo znowu prawisz, Grzybosiu!
 Ale w tej chwili przyszły jej na myśl klejnoty widziane i zadumała się mocno.
 Grzybosia szanowała zamyślenie.
 — Cóż mi więcej powiesz? — spytała pani.
 — Dziewczynę widziałam — istne cudo! Kozacka krew zmięszana ze szlachecką, wydały tę piękną istotę. A tak to patrzy, a takie to śmiałe i wesołe, jakby czuło przyszłe losy swoje.
 — Przyszłe losy! — szepnęła z uśmiechem ironicznym pani Mniszchowa. Ruszyła ramionami.
 — Wspomniałam o małżeństwie; stara nie jest od tego, zrozumiała mię od słowa, byle mąż nie był