Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król i Bondarywna 119.jpeg

uważał, ale żeby była podobna i piękna i w jakiejś pozie... pan rozumie...
 — Gdy zobaczę oryginał...
 — A! — rozśmiała się pani Mniszchowa — tylko się pan mi w niej nie zakochaj, bo nie wolno.
 — Wiem, nam to nie wolno — szepnął Plersch — rzecz wiadoma.
 Zmierzyła go okiem pani i siadła.
 — Weź pan krzesełko — rzekła.
 Plersch podziękował, ale stał.
 — Kiedy mam rozpocząć i gdzie?
 — Otóż to są właśnie trudności, które ja się będę starała jutro załatwić. Postaramy się, abyś pan mógł jak najprędzej rozpocząć, jak najprędzej. Gdzie? albo tam w dworku na górze, albo u mnie, ale to musi być w wielkim sekrecie, nikt o tem wiedzieć nie ma, rozumie pan, nikt. Jest to siurpryza. Dlatego proszę, ażebyś się pan nigdzie tu nie pokazywał, boby mogli odgadnąć, a naówczas wszystko przepadło. Za portret i za fatygę zapłacę jak pan zechce.
 Usłyszawszy „za fatygę“, Plersch oczy spuścił; jakoś mu się zrobiło przykro.
 — Czy pan mnie tylko dobrze zrozumiał? — zapytała marszałkowa.
 — Myślę, że spamiętałem wszystko — odpowiedział Plersch — bo zrozumieć dosyć trudno.