Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król i Bondarywna 108.jpeg

dzo drogo ja nie mogę zapłacić; kopie...
 — Spuszczam się na cenę, jaką N. Pan, który jest znawcą, oznaczy.
 — Bardzo dobrze. Na drogę dwadzieścia czerwonych złotych. Kiedy pan wyjedzie?
 — Muszę się wybrać.
 — Po co się wybierać? artysta! żeby artysta się potrzebował przygotowywać do drogi, jak my nieszczęśliwe kobiety! Węzełek, tłumoczek, skrzyneczka z farbami i po wszystkiem.
 Plersch się uśmiechnął; marszałkowa nań spojrzała.
 — Ale już mi się pan nie sprzeciwiaj, proszę, bardzo proszę.
 Była to godzina, gdy pani marszałkowa miała do zamku jechać na obiad. Król, który wracał od prymasa, wstąpił, aby ją zabrać z sobą. Wszedł i zastał Plerscha. Zaraz mu na myśl przyszły obrazy.
 — A cóż, jedziesz, mój Plersch?
 Artysta się skłonił.
 — Do usług, N. Panie.
 — Bardzo się cieszę; z jego talentem — rzekł zawsze grzeczny pan — z jego talentem będzie to wykonanem znakomicie. Obrazy nieszczególne, ale historya. Kto wie, może współczesne.
 — Pan Plersch z oznaczeniem ceny przystał na to, co N. Pan osądzi — rzekła pani Mniszchowa.