Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król i Bondarywna 095.jpeg

 Szambelan się skłonił, lecz frasobliwie spoglądał.
 Grzybowska wstała z łóżka.
 — Nie mam czasu — zawołała — możesz się pan namyśleć... ja muszę biedz do mojej marszałkowej.
 To mówiąc, Grzybosia zakręciła się... szambelan jeszcze stał.
 — Do zobaczenia — rzekła — przyjdź pan wieczorem... muszę iść...
 I wyrwała się żwawo przez sień do swej pani. Biegła tak, jakby ją co goniło i śmiała się sam do siebie.
 Marszałkowa siedziała, ubierając się do obiadu, przed zwierciadłem. Fryzura już była gotowa. Rózia suknię trzymała; Grzybosia jej z rąk ją wyrwała.
 — Idź, ja już resztę zrobię sama.
 Ledwie się drzwi za wychodzącą zamknęły, Grzybosia zawołała, nie mogąc wytrzymać:
 — Paniuńciu, ze złotą myślą biegnę; jak Boga kocham, warta jestem medalu złotego jak jaki Poczobut lub Kopczyński. Szambelana ożenimy z Bondarywną i pójdzie sobie na wieś, a ona do Warszawy!...
 Marszałkowa aż krzyknęła z podziwu.
 — Co ci się dzieje!?
 — A dlaczegożby nie? Dla orderu zrobi co mu każą; ożeniłby się nawet ze mną, słowo pani daję!