Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 150.jpeg

 — Jako wy wszyscy — rzekł Wiaduch — zdrów jak ryba i dosyć wesoły był... Ino mi nie chciał mówić kto on... a zlitowalibyście się nademną, gdybyście mi jego nazwisko dali...
 Wesołe głosy tłumne nie dawały usłyszeć nic.
 — Jedźmy, gońmy! poczęto wołać ochoczo.
 — E! Szczęśliwy ty chłopie, odezwał się jeden z za płota... nie wiesz kogoś w chacie przyjmował, gdy ci pany wszystkie zazdrościć będą!!
 — Kogóż! przerwał Wiaduch...
 — Królaś miał, król u ciebie był! krzyknął jeden i nie czekając dłużej, jak prędko przypadli, tak prędzej jeszcze dalej pobiegli.
 Wiaduch i Ciarach stali w osłupieniu. Kmieć się zamyślił głęboko, ręce zacisnął, czoło namarszczył...
 — To się też odemnie nasłuchał! powiedział sobie w duchu.
 Tymczasem Ciarach i Bogna biegli do matki wołając, parobek się za głowę trzymał — powstała wrzawa i trwoga...
 — Król! król!
 — Aby się tylko czego nie rozsierdził na mnie — powiedział sobie Wiaduch — bo ze mnie ciągnął, com na duszy miał.
 A no — wola Boża — co ma być, to będzie.
 Poszedł smutny nazad do chaty. Ale tu gdy rozważać zaczęli jak patrzał, co mówił, jak się do Bogny uśmiechał — jak jej pierścień podaro-