Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 103.jpeg

nie okazała radości, nie odezwała się ani słowem, nie poruszyła ku nim ręki.
 Margrabia Karol, dobywszy pas ze skrzynki, rzucił go jej na kolana, żartobliwie twierdząc, iż przepasanie nim uzdrowić ją miało. Klejnot zsunął się z nich i padł z łoskotem na ziemię.
 Nie podniósł go nikt.
 Kaźmirz, widząc tak jawną obojętność, rumienił się i blednął.
 Margrabiemu zdało się, że najlepszym sposobem zbliżenia narzeczonych będzie zostawienie ich sam na sam z sobą. Usunął się więc w drugi koniec obszernej komnaty ku oknu, z którego ożywione świetnym dworem podwórze w świetle majowego poranka widać było.
 Po odejściu brata, raz pierwszy oczy Margarety podniosły się na Kaźmirza, trafiły właśnie na chwilę, w której król, dotknięty w swej dumie, siedział zasępiony i groźny.
 Oko księżnej, choć nie było łagodnem, zmieniło jednym wejrzeniem jego usposobienie.
 Pochylił się, zapytując ją o zdrowie.
 Księżna pomyślała nad odpowiedzią, usta się jej poruszyły i wyrazem ostrym odparła.
 — Jestem chora, widzicie to sami. Będę chorą — dodała. — Sądzę, że wam potrzebaby innej żony... Ze mną smutek do domu weźmiecie...
 — Mam nadzieję, że znajdą się u mnie środki