Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom IV 126.jpeg

 — Kochan! — zawołał, głos podnosząc, pewien, że blizko być musi.
 Rawa stał już w progu, gdy Ślepiec schylony do ziemi pokłonem, wysuwał się drugiemi drzwiami.
 Zobaczywszy go, Kaźmirz się przeszedł po izbie milczący, jakby chciał sobie dać czas z gniewu ochłonąć.
 — Maciek Borkowicz jest przezemnie na śmierć skazany — rzekł stając. — Potwarca śmiał się przechwalać łaskami królowej, skradzionym jej pierścieniem, usiłował wedrzeć się do sypialni jej.
 Spojrzenie na Rawę wstrzymało dalsze słowa. Kochan twarzą swą i ruchami dawał znać, że o wszystkiem tem był zawiadomiony.
 — Mów — przerwał król.
 — Dawno tego zbója na świecie już być nie powinno — odparł Kochan. — Wart najsroższej kary... ale miłosierdzie wasze.
 — Będę niemiłosierny, srogi, okrutny — zawołał król. — Wiesz wszystko?
 — Wiedziałem wiele, domyślałem się wszystkiego — rzekł Kochan.
 — I milczałeś? — z wyrzutem oburzenia spytał Kaźmirz.
 — Czekałem sposobnej chwili.
 Wejrzenie dziwne, podejrzliwe, rzucił król na ulubieńca.
 — Pomnisz Baryczkę? — rzekł nagle. — Za twoją sprawę, za tę śmierć, której ja nie naka-