Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom II 206.jpeg

wiony tym oporem, Kochan zamruczawszy coś, stuknął drzwiami i wyszedł.
 Wieczorem, gdy Kaźmirz się kładł do snu, Kochan mu począł opowiadać swoje spotkanie i rozmowę z wodzem biczowników. Słuchał jej król z żywem zajęciem.
 — Cóż to za człek? zapytał.
 — Ani twarzy okazać, ani mówić nic o sobie nie chce — rzekł Kochan, a przysiągłbym, żem go gdzieś widział i głos ten słyszałem...
 Zadumany Kaźmirz, już się kładnąc, zawołał nazad odchodzącego faworyta.
 — Kochan — ja tego człowieka widzieć muszę...
 Rawa z okrzykiem się temu sprzeciwił.
 — Miłościwy panie, to widowisko nie dla was, rzekł. Nie rozweseli ono a smutku mamy i tak dosyć... Z niego nic nie wydobędziecie?
 — Ja? zapytał król — ja?
 — Dziki jest...
 — Chcę widzieć dzikiego! powtórzył Kaźmirz...
 Rawa, nie przedłużając rozmowy, wyszedł. Sądził, że fantazji tej król zabędzie, a on tymczasem pokutnika z zamku wyprowadzi. Lecz nazajutrz król po dwakroć mu przypomniał z naciskiem, iż człowieka tego widzieć musi.
 Sprzeciwiać się mu, gdy w ten sposób wolę swą objawiał, nie śmiał Kochan.
 Ku wieczorowi kazał się prowadzić Kaźmirz.
 Zapobiegając temu, ażeby dziki człek nie przy-