Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom II 107.jpeg

raz dopiero, że gorączka oczekiwania, męczarnia, jaką znosił od wczora, wysuszyła mu język i usta. Musiał czekać chwilę, nim zdołał się odezwać.
 — Jestem przysłany do Miłości Waszej — rzekł ponuro, przez Pasterza naszego, i w jego imieniu tu stawam, jego wolę głoszę.
 Raz już Pasterz napominał Was, królu, o życia poprawę, o poszanowanie kościoła... słowa jego próżno przeszły... Owszem, mścić się jeszcze za nie ważono...
 Nie przystało ojcu drugi raz dziecięcia napominać... Jam tu za niego, nie z upomnieniem już, ale z groźbą...
 Spojrzyjcie na życie swe... godneli ono króla? Wszystkie prawa Boże pokruszyliście dla dogodzenia namiętności, kościołowi zabieracie mienie, napomina biskup, zemstę wywieracie na nim... Królowa wygnana...
 Kaźmirz zmarszczył brwi groźno, i znak dał ręką.
 — Dosyć — zawołał — com od biskupa mógł cierpliwie wysłuchać, od ciebie...
 — Kapłan jestem — odparł dumnie Baryczka.. poseł jestem... sługa Boży, musicie słuchać głosu mojego, a wzgardzicie nim, klątwę rzuci kościół...
 — O klątwie słyszałem — odparł król obojętnie — widzicie, że się jej nie uląkłem...
 Spojrzał na Baryczkę.
 — Wy macie klątwy, z których Rzym roz-