Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom II 084.jpeg

niego, ruszył się więc z ławy natychmiast, i niespuszczając go z oka, szedł aż ku drugiej izbie, która do wyjścia prowadziła.
 Nie bardzo na to zważano, bo goście wszyscy podchmieleni już byli. Swiniagłowę, który szedł za księdzem, wstrzymano po drodze, i ks. Baryczka wymykał się już ku drzwiom, gdy Kochan, pospieszywszy, od nich mu zastąpił.
 W boki się ująwszy, stanął wyzywająco. Ks. Baryczka wzrokiem go zmierzył ostro i pominąć chciał. Wrzawa biesiadnicza dozwalała się rozprawić nie słuchanym, bo mieszczanie czem innem byli zajęci.
 — Wasza miłość — odezwał się Kochan — nie raczycie dłużej z nami... Czyśmy nie godni?
 Uśmiechał się, Baryczka nie odpowiedział, spróbował go wyminąć, nie było można.
 — Jam dawno na to czekał, aby się rozmówić — odezwał Kochan — poczekajcie mało.
 — A ja z wami ani rozmowy, ani spółki żadnej nie chcę — odparł ksiądz gniewnie. — Puszczajcież mnie...
 — Słówko tylko — rzekł, nieustępując Rawa — cóżem to ja wam tak krzyw, że mnie nawet posłuchać nie raczycie?
 Baryczka zmierzył go oczyma, twarz jego coraz się stawała groźniejszą.
 — Puszczaj mnie — odezwał się nakazująco.
 — Nie macie się tu przecie czego obawiać