Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom III 211.jpeg

przyjdzie dzielić z nią, a dalibóg, piękną i młodą jest, urodziwą i urokliwą.
 Zarumieniła się Esthera.
 — Ja też — rzekła — precz z Krakowa pójdę.
 Borkowicz rozśmiał się.
 — A do króla gniewu nie będziecie mieli?
 — Ani żalu, ani gniewu — odparła Esthera swobodnie — królowi syna potrzeba, daj Boże by go z niej miał...
 Maciek słuchał i uszom nie dowierzał.
 Nie było już co mówić więcej, nie powiodło mu się cale, brwi namarszczył i dokończył tylko.
 — Bądźcież na mnie łaskawą.
 Esthera nic nie odpowiedziała.
 Wyszedł starosta zasępiony i pełen podziwu... a że tego dnia z przyjacioły u Neorży się spotkał, zaniósł tam zdumienie swoje.
 — Widział z was który tę żydowicę? zawołał — mała rzecz, że piękna, choć już na twarzy przywiędła, ale to baba na cztery nogi kuta! Jam u niej był dzisiaj. Zaniosłem jej naszyjnik, który mi sprzedano drogo i choć narzeczonej byłbym go mógł dać — nie wzięła. Mówiła ze mną tak, jakby w istocie królową była a nie miłośnicą i dziewką Judasza z Opoczna... Powiada, że z Krakowa idzie precz...
 Drudzy głośno zaprzeczając, zakrzyczeli go.
 — Ale... ale — wołali — królby się jej