Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom III 141.jpeg

jest, ale dumna... Wszystko na nią powiedzieć można — płochą nigdy nie była...
 — Tak mówią, ja nie daję wiary — odezwał się gość. Coś jednak musiało dać pochop do tej plotki.
 — Wiecie, że król jej życie ocalił, i że pamiętał o niej — dodał Lewko zamyślony, — tak — i gdym z nim mówił niedawno... pytał mnie o nią...
 To przypomnienie słów królewskich Lewkowi brwi ściągnęło, zasępił się.
 — Wspomniał mi o niej! dodał ciszej...
 Począł chodzić po izbie niespokojny...
 — Nie wierzę — dodał — ale potrzeba wiedzieć prawdę — jadę jutro. Dziewczyna kłamać nie umie...
 — A gdyby w tem coś prawdy było! odezwał się Wierzynek — co czynić myślicie?
 Żyd, ręce założywszy na piersiach, stanął przed Wierzynkiem, nie odpowiadając nic.
 — Gdyby to prawdą być miało? powtórzył — i urwał nagle...
 Widać w nim było walkę wewnętrzną, rumieniec występował na twarz bladą i niknął; z piersi wyrywały się westchnienia.
 Wierzynek napróżno długo czekał odpowiedzi. Żyd nie spieszył z nią i dumał. Stanął wreszcie znowu przed gościem.
 — Odpowiedź trudna na pytanie wasze — począł z bolesnym uśmiechem. Wiecie wy, co to