Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom I 050.jpeg

 — Tęgiś — przerwał Bobola. — My! my! a cóż my możemy, choćbyśmy i poginęli?
 — E! e! — wyrwało się Talwoszowi. — My! my! toć przecie szlachta jesteśmy, a w królestwie tem coś znaczymy. Ani ty ani ja nic nie zrobimy, ale trzeba budzić i nawoływać.
 Panowie senatorowie klucze trzymają, my pięści mamy.
 — O ho! ho! — zakrzyknął Bobola — daleko idziesz! Pleć tylko tak, pleć, i królewnie się przysłużysz i sobie.
 — Nie może być ażeby sprawiedliwości nie było na świecie! — wołał Talwosz rozgorączkowany.
 — Czekajmyż na nią!
 — A tymczasem królewna Anna bez opatrzenia, głodem niechaj mrze i ze wstydu, że ją poniewierają! — wykrzyknął Talwosz. — Cóż tu się dziwować, że dziewczyna głowę traci, patrząc na to! Mnie się też wnętrzności burzą.
 Porwał się Talwosz i żywo po izbie biegać począł.
 — Trzeba radzić! nic nie pomoże.
 Bobola się ironicznie uśmiechał.
 — Gdyby cię ksiądz podkanclerzy Krasiński do rady wezwał — rzekł — nie źleby było, a no, wątpię żeby mu to na myśl przyszło.
 Talwosz stał zadumany ponuro.
 — Patrzajże — odezwał się jakby żarciku