Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom I 031.jpeg

 — A! czekamy już długo na zmiłowanie! — westchnęła.
 Oboźny tarł czoło niecierpliwie.
 — Gdybyście wiedzieli, jak mi do was trudno było iść, z jakim ja tu biegłam strachem — mówiła dalej — a no, musiałam, bo nikt inny nie mógł, nie chciał. Królewnaby też może nie rada lada komu się zwierzyć z nędzą swoją. Pokrywa ją, jak może, aby się ludzie z niej nie naigrawali.
 Mnie na odwadze nie zbywa, choćby z rozpaczy, gdy na królewnę, panią moją, dobrodziejkę, patrzę, poszłabym już choć i bez Żegoty!
 — No! no! — odparł Karwicki — sama się tak nie wyrywaj! W mieście, koło zamku i na zamku ludzi różnych, włóczęgów dosyć, pod noc biedy napytać łatwo.
 Obejrzał się po niebie.
 — Wracajno, wracaj — rzekł.
 — Z czem? — zapytała kobieta.
 — Z tym, że jutro albo ja, albo Żaliński powiemy królowi, przypomnimy królewnę i skłonimy go do zgody.
 — Do zgody! — powtórzyła cicho oczekująca. — Do zgody! Boże miłosierny! mógłże kto przewidzieć, że między bratem a siostrą powstać może niezgoda, i o co?
 — No, dobrej nocy i szczęśliwej drogi — zamknął jej usta oboźny.