Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom II 114.jpeg

okrzyknął króla, drudzy, aby się wstrzymał dla nocy, bo pod namiotem ciemno już było.
 Uchański niepewien co ma czynić, skłonił się do odłożenia ogłoszenia na po Świątkach.
 Na drugi dzień, w poniedziałek, w ostatek miało się wszystko rozstrzygnąć. Jak?
 Nie było prawie wątpliwości. Cesarscy chodzili pogrążeni w smutku, gniewni, zrozpaczeni.
 Nie było ratunku. Firlej — wołali niektórzy — powinien był niesforne rozpędzić tłumy!
 Lecz łatwiej to powiedzieć, niż się ważyć na to...
 Noc była wesoła! Święto każde u nas prowadzi za sobą zawieszenie wszelkich czynności a nawet troski wszelkiej na kołku. Pana Boga chwalić i dobrej myśli zażywać potrzeba.
 Mało komu, szczególniej z bliższych Warszawy, żony z domu nie przysłały na Świątki kołaczów, placków, mięsiwa, kiełbas, jaj i beczułek. Było się więc czem posilać i na co sąsiadów prosić. Odżywało ciało i duch się krzepił.
 Kościoły pełne były przez dzień cały. Modlił się każdy, a szlachta spotykając pocieszała tem, że króla tak jak miała.
 — Bogu dzięki! Do domu człek pojedzie! żonę i dzieciska uściska. A! pora!
 Z południa zjawił się referendarz na zamku, ale królewna chora leżała i widzieć się z nim