Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom III 147.jpeg

 — A na jego zręczności? — spytał król.
 — Zarówno — rozśmiał się Souvray. — Patrząc na niego, niktby o przebiegłość i rozum tego otyłego rzeźnika nie posądził, a jednak...
 Bellièvre, który dotąd słuchał milczący, przybliżył się powolnemi krokami.
 — A ty co mówisz na to? — zapytał król.
 — Nic, oprócz iż dla mnie osoba W. Król. Mości nadto jest drogą, abym się o nią nie lękał. Dlatego życzę rozpatrzeć wszystko dobrze i ważyć jak najmniej. Znam Polaków.
 — Pochlebiam sobie, że i ja ich przynajmniej tak dobrze znam jak wy — odezwał się Pibrak. — Są gwałtowni, obawiałbym się ich i ja, gdyby nie byli tak dobroduszni, tak łatwowierni, że ich zawsze na słowa zręczne wziąć można. Spytajcie biskupa Walencyi co im wmawiał i przyrzekał.
 Są tak dziecinnie ufni, iż wierzą co im kto powie.
 — Ale zwiedzeni i oburzeni — dodał Bellièvre — w namiętności nie znają miary. Naówczas są to Zborowscy.
 Reszta Francuzów milczała, ocenienie to charakteru polskiego, w grubych rysach, było dosyć trafne, nic mu zarzucić nie mógł żaden.
 — Ucieczka króla, niema wątpliwości — dodał Bellièvre — przyprowadzi ich do rozpaczy.