Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom III 139.jpeg

drzwi zamknęły, przyklęknął przed nim, dobył list z za sukni i cicho zawołał.
 — Vive le roi!
 Król palec położył na ustach. Chemerant wstał.
 — Wiem już! zachowaj tajemnicę! Nikomu ani słowa dopóki ci ust nie rozwiążę. Nikt wiedzieć o tem nie powinien.
 Zdziwił się niezmiernie goniec, który pędził na złamanie karku, starając się aby go nie wyprzedzono, gdy z ust króla posłyszał, iż ktoś śpieszniej tu przybył od niego.
 — Któż mógł przedemną tu przybyć! — zawołał smutnie.
 Henryk uderzył go po ramieniu.
 — Wyprzedził cię cesarz Maksymilian — rzekł żartobliwie i to mówiąc zdjął kosztowny pierścień z palca, który oddał posłowi.
 — Chemerant — dodał — idź, spocznij, ale nikomu słowa! rozumiesz... Nie chcę nawet, abyś stał w gospodzie na mieście, niech ci dadzą mieszkanie w zamku.
 To mówiąc król z listem matki poszedł niespokojny do okna. Chemerant cofnął się zaraz.
 Na twarzy Henryka niemogąca się już ukryć i zamaskować radość promieniała. Był więc królem Francyi! u celu życzeń; spełniło się to co matka przepowiadała mu i czego tak gorąco pragnęła,