Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Hrabina Kosel tom 2 054.jpeg

 — Jestem szlachcic, szlacheckiéj służby wymagać mam prawo, takiéj, która się przy szabli lub szablą odbywa.
 Hiszpan coś zamruczał.
 — A Cosel? gdzie Cosel?
 — Zapewne w Pillnitz? nie wiém?
 — Chodź ze mną.
 — Dokąd?
 — Nie pytaj, przecież się nie lękasz?..
 Zaklika poszedł.
 Po drodze postrzegł iż nieznajomy prowadzi go do Flemminga.
 Pomimo maskarady na Zwingrze, Flemming był w domu, zapijano u niego. Maski przychodziły i wysuwały się, kilku co woleli siedziéć u kielichów, nie ruszali się; Flemming spodziewał się nawet króla na chwilę.
 Wrzawa buchała z pokoju w którym goście się zabawiali. Hiszpan wszedł przez drzwi otwarte, szepnął coś Flemmingowi na ucho i generał żwawo poszedł do progu. Cichym głosem zawołał na Zaklikę aby szedł za nim i uprowadził go z sobą do odosobnionego gabinetu... Tu cicho było i spokojnie, na stole papiérów pełno. Młody człowiek pochylony nad niemi, pisał coś szybko... Flemming wciągnął Zaklikę w ciemny kąt gabinetu, Hiszpan poszedł za niemi.
 — Kiedy rzuciłeś służbę u Cosel? — zapytał.
 — Kilka dni temu.
 — Cóż myślała?
 — Urządzała się w Pillnitz...
 — I siedziéć myśli? — zapytał Flemming.
 — Ja sądzę...
 Patrzyli na siebie z Hiszpanem i potrzęśli głowami.
 — Jakżeś się z nią rozstał...?
 Zaklika zmiarkował że obudzając zaufanie, o czémś potrzebném będzie się mógł dowiedziéć.
 — Zostałem wypędzony — rzekł — bo tam teraz mało sług potrzeba.
 — A znasz dobrze Pillnitz, ludzi i drogi?
 — Doskonale.
 — I przyjąłbyś służbę inną?