Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Hrabina Kosel tom 2 046.jpeg

 — Tak, właśnie ten, który się najwięcéj z miłością swą dla pani uprzykrza... radby ażeby się go nie obawiano.
 — W mieście wszyscy cię znają? — zapytała cicho Cosel.
 — E! wielu zapomniało już o mnie — podchwycił Zaklika — a dla innych toć się i trochę zamaskować łatwo.
 — A masz-że od kogo zasięgnąć języka?
 — Gdy muszę, znajdę... — rzekł wezwany.
 Po tych wstępnych pytaniach, Cosel jakby dreszczem przejęta, drgnęła.
 — Niéma tu już bezpieczeństwa dla mnie — rzekła — muszę uciekać, ale jak? tobie ufam jednemu; mów, jak?
 Zamyślił się Zaklika i milczał.
 — Trudno — mruknął — ale gdy musimy.
 — To nie dosyć — kończyła Cosel — ja muszę zabrać z sobą co mam najdroższego, co stanowi dziś majątek cały. Musimy uwieźć klejnoty, pieniądze, bo to co tu zostanie, będzie ich łupem: zabiorą wszystko.
 Ani słowa na to zwierzenie się nie odpowiedział Zaklika: potarł czoło, targnął wąsa, spuścił w dół oczy.
 — Mów pani — rzekł widząc że Cosel czeka.
 — Czy mi zaręczysz że dobiegnę przed pogonią za granicę..?
 — Co w ludzkiéj mocy, zrobimy. Zaklice pot kroplami na czoło wystąpił, widać było że niepokój go dręczył, że się lękał a nie chciał wydać z bojaźnią.
 — Dawno to uczynić trzeba było wprzód — rzekł ucinając mowę, bo nie nawykł długo się wyrażać — ale co się nie zrobiło, o tém mówić już niéma co: trzeba czynić co teraz mamy przed sobą.
 Złamał palce gniotąc je biédny człek, aż kości trzeszczące w nich słychać było; chmurne czoło namarszczył, stąpał z nogi na nogę. Cosel patrzała nań z trwogą i ciekawością, ten człowiek cały w sobie, energiczny, silny, mało mówny, po wypieszczonych ludziach do jakich była nawykła, na których spuścić się było niepodobna, dziwił ją, zdumiewał, lecz cieszył. Czuła w nim człowieka.
 Rajmund wyglądał dziko prawie, zamyślił się, nasępiwszy brwi...