Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Hrabina Kosel tom 2 036.jpeg

ani żartów podnosić do znaczenia, jakiego nie miały. Ten papierek królewski pani oddasz.
 Żywo zwróciła się Cosel ku niemu:
 — Z tém pan przybyłeś? — zapytała.
 — No, muszę wyznać: tak jest.
 — Wracajże nazad — odparła Cosel rozpłomieniona, — bo pókim żywa nie oddam nikomu. Jest to obrona mojego honoru, a ten mi droższy jest nad życie. Myślicie że zgodziłabym się za wszystkie skarby i pałace Augusta, za blask jego łaski, podać mu rękę, gdybym téj obietnicy ślubu nie otrzymała.
 — Ależ to była śmieszność — rzekł Watzdorf. Sama pani uznasz! królowa żyła i żyje.
 Któż jest w prawie rozporządzać tak przyszłością: takie przyrzeczenie w oczach prawa, ludzi, świata, nic nie waży.
 — A pocóż mi je odbierać chcecie? — zapytała Cosel, — bo wam wstyd tego, że król mnie słabą, nieświadomą, uwiedzioną oszukiwał? Lękacie się, aby go ta lekkomyślność i zdrada nie napiętnowała tak jak godzien.
 — Pani, ja przeciw królowi wyrzutów słuchać nie mogę, — rzekł Watzdorf.
 — To wracaj zkąd przybyłeś — zimno odezwała się Cosel, chcąc wyjść z pokoju. Poseł poruszył się z siedzenia i wstrzymał ją.
 — Zastanów się pani, do czego to prowadzi! Króla zmuszasz pani do użycia ostatecznych środków, do surowości bezprzykładnéj. Wszak może użyć siły! wszak papieru tego nie ukryjesz pani tak, aby go ci wyrwać nie mógł.
 — Więc niech probuje, — odparła hrabina.
 — Toby była ostateczność nader smutna — kończył Watzdorf — téj właśnie wszyscy, co jéj życzą dobrze, radziby uniknęli; téj ja pani chcę oszczędzić.
 Jeśli zmusisz do gwałtu, nic się spodziewać nie możesz; dobrą wolą otrzymasz pani...
 Cosel nie dała mu dokończyć i zapytała:
 — Chcesz bym sprzedała mój honor i oceniła go na pieniądze? Zaręczam ci, że skarbiec królewski niema tyle, ażeby kobiéty jak ja honor zapłacił. Za skarby świata go nie oddam.
 Z dumą i siłą wypowiedziała te słowa.