Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Historya prawdziwa o Petrku Właście palatynie, którego zwano Duninem tom 2 198.jpeg

 — Sposobią się już do poddania, niechybnie — rzekł w duchu książę.
 Wtem konny człek dopadł do książęcego namiotu. Książę i Dobek, który za nim wyszedł, popatrzyli nań. Twarz jakąś miał pomięszaną, jakby przelękłą.
 Wskazał ręką daleko, niby po za obozowe szranki.
 — Tam! het — począł zdyszany — jest ich dość, walą a walą się.
 — Kto? gdzie? — spytał Dobek.
 — A woje! woje!
 — Nasz lud?
 — Nie, mówią, że dla oblężonych gromady ciągną.
 Książę się rozśmiał pogardliwie.
 — W matnią sami idą — odezwał się — a niech idą! Spóźnili się pewnie na odsiecz zamkowi, a chcieliby się teraz do niego dostać!! Ha! ha! niech przybywają!
 Nadbiegł drugi z tém samém.
 Pytano: — Dużo ich tam?
 — Kto policzy? hej! kupy się suną! dużo tego.
 Kazał książę słać na zwiady, ale się nie strwożył nikt.
 Co znaczyły nędzne kupki przeciw nagromadzonym tysiącom? Śmieli się niektórzy. — W porę się zebrali na nas!