Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 216.jpeg

 Nagle powóz się zastanowił w dziedzińcu jakiegoś domu.
 — Gdzie jesteśmy? — spytał podczaszyc.
 — Jesteś pan u siebie — odparł cavaliere — apartament na 1szym piętrze... Buona sera! I zniknął.
 — Jutro odwiozę ją do ojca — rzekł w duchu podczaszyc, wysadzając powoli z powozu — teraz niech się uspokoi i spocznie. Anusia jeszcze nie wiedziała co się z nią dzieje, nie rozeznawała miejsca — na przeciw nich kilku sług i Frejer na czele, stali ze świecami.
 — Co to jest, dokąd mnie pan prowadzisz — zapytała nagle się zastanawiając — wieź mnie pan do ojca! gdzie jestem?
 — Odpocznij u mnie chwilę Anusiu — rzekł podczaszyc — pojedziem zaraz do ojca!
 — Pojedziem! odpoczywać! kiedy on tam siwy włos rwie sobie z głowy — zawołała dziewczyna — co ci się stało panie Michale? — cofnęła się — natychmiast! natychmiast!!
 Podczaszyc umilkł zawstydzony, chciał konie zawrócić, ale ich już nie było, odjechał niemi Włoch.
 — Poszlemy po inny powóz — rzekł smutnie — ten odszedł... tymczasem zajdź do mnie.
 — Nigdzie! ani na chwilę, tylko do ojca — stanowczo odpowiedziała Anusia, której charakter powracał z przytomnością.
 — Chodźmy pieszo!
 Frejer i służba stali w milczeniu.
 — Po powóz i konie! hej prędzej! — rzekł dosyć niechętnie Ordyński.
 Anusia sparła się o mur i milcząca pozostała z głową zwieszoną, załzawionemi oczyma... Stali tak długą