Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 204.jpeg

jąc się ciekawie Niemcowi — ja tu o żadnym w tej chwili nie wiem.
 — Podczaszyc Ordyński Michał! — począł nalegać wciąż kłaniając się Frejer.
 — Czego od niego chcesz?
 — Mam poselstwo, ważne, wielkie, smutne! — łamanym językiem począł łatając się Frejer, któremu łaciny nie starczyło.
 — Cóż takiego?
 Niemiec potrząsł głową.
 — Jakże się waćpan nazywasz — spytał ojciec — to się pójdę dowiem.
 Niemiec po raz trzeci się ukłonił, a że Polska szlachecka, uczyła szlachectwa wszystkich, a kto w niej parę lat pobył, już herbownych nabierał pretensji, Frejer, syn tkacza gdzieś w Saksonji, odparł:
 — Nazywam się Justus Bartholomäus von Frejer!
 Z tem poszedł zakonnik do celi i otworzywszy drzwi, zastał podczaszyca spartego na stole, a tak zadumanego że wnijścia jego nie słyszał.
 — Laudetur...
 — A! dobry wieczór jegomości!
 — Powiedz mi kto to jest Justus Bartholomäus von Frejer?
 Podczaszyc, który pod tem nazwaniem z trudnością poznał swego dawnego pomocnika, nie rychło wykrzyknął:
 — A! Frejer! to mój niegdyś totumfacki! ale zkądże go znacie mój ojcze?
 — Jak myślicie, czy to uczciwy człowiek? — spytał O. Spirydjon — nie zdradziłby was?
 — Ale nie! to człek dobry, flegmatyk, Niemiec, i