Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Djabeł t.3,4 113.jpeg

 — Mam moje przyczyny, z których tłómaczyć się nie mogę.
 — A ja przyczyny dla których chcę pozostać.
 — Może Anusię! — rzekł szydersko Fotofero.
 — Bez żartów! — z gniewem odpowiedział podczaszyc — bez żartów, proszę tem imieniem, które nie wiem jak się do pańskich ust dostało, nie szastać.
 Cavaliere zdjął kapelusz z udanem uszanowaniem, i odpowiedział:
 — Honneur aux dames! a zatem spytał po przestanku — mam szukać mu mieszkania, wynosisz się pan czy nie?
 — Nie widzę potrzeby, tymczasem wszystko co zwraca oczy na ten dworek i pańska tu bytność, naraża mnie. Dobra noc, rozejdźmy się.
 — Do jutra — rzekł kwaśno Fotofero — ale potrzeba się wynieść! Musisz pan wynosić się ztąd! — To mówiąc, wybiegł zatrzaskując furtę za sobą, z ogromnym łoskotem zapadającą za nim, jakby nią olbrzymia cisnęła ręka.
 Hołodryga na ten stukot wyleciał z gniewem, krzykiem i kijem, ale już nikogo nie znalazł i palnął ze złości we drzwi zamknięte.
 Podczaszyc wielkiemi krokami przechodził się po izbie poglądając na Anusię.
 — Bywa u was kto? — zapytał.
 — U nas tak jak nikt.
 — Ale przecież macie znajomych?
 — Kilku mieszczan i kupców do pana Kaspra przychodzą.
 — A z kobiet?
 — Nikogo.