Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 366.jpeg

robót poopędzać koło domu, nie twoją to siłą, nie twoją!
 Maryś pokiwała mądrą główką.
 — Posłuchajcieno matuniu kochana! — zaśpiewała dziewczyna swym ptasim głosikiem, — wyście to mnie nieraz wieczorami dawniéj rozprawiali różne piękne rzeczy, a ja dobrze je zapamiętałam..... Ot! byle kto mocno chciał, zdaje się, to co zamyśli zrobi.
 — Moja Maryś, tak w bajce!
 — A cóż to bajka matuniu? — to wczorajsze życie.
 — Bajka! at sobie wymysł ludzki na pociechę tęsknego żywota... Może tak i bywało dawniéj, ale dziś już tak nie jest: świat taki smutny, ludzie tacy bez litości!
 — To tobie się tak zdaje matuniu; a choćby i źli byli, taki cóż? — dobrego obroni przy nim dobra siła, zła siła nic nie zrobi czystemu....
 — Daj Boże! a! daj Boże! — i westchnęła biedaczka, bo więcéj wypowiedzieć nie chciała.
 Miała na ustach spytać swéj Marysi, coby poczęła gdyby jéj matki nie stało; ale na to brakło odwagi, zasmucić nie chciała dziecka, obawiała się przestraszyć.