Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 226.jpeg

 — Za cóżby mieli ich woléć od nas? — spytała Motruna.
 — Tamci im nic nie zrobili — jam dla nich winowajca!
 — Ale cóż poradzić na to? — spytała kobieta, oczy na niego podnosząc.
 — Co? — zawahał się Tumry — co, ja sam nie wiem. Pójdę do nich i powiem, żeby szli daléj.
 — Ty! ty do nich? — krzyknęła, porywając się z siedzenia kobieta — po co? żeby cię pociągnęli, z sobą, żebyś przepadł z ich ręki, żeby cię zabili, otruli, oczarowali? Nie! nie! ja cię nie puszczę, i ty nie pójdziesz!
 Te słowa wyrzekła tak gwałtownie i namiętnie rzucając mu się na szyję, że Tumry zamilkł przemożony odrazu jéj boleścią; ale śmiertelna bladość twarz mu okryła, i spuścił głowę jak skazany na ścięcie.
 — No! to zginiemy, kiedy ty mi nie ufasz, Motruno — rzekł na pozór spokojniéj.
 — Ja ci ufam, ja tobie wierzę; ale im ufać nie mogę..... Cyganie mścić się będą, żeś uszedł od nich!..
 Tumry jakoś się rozśmiał szydersko.