Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Bracia zmartwychwstańcy tom 3 172.jpeg

pomiędzy młódź rycerską, i drażniła króla strojąc śmiechy, które uszu jego dolatywały.
 Dnie płynęły chmurami i jasnemi promieniami przeplatane. U stołu król się ożywiał, ale noc przynosiła z sobą troskę i sny rodziły niepokoje.
 Jednego dnia opat, który oko miał baczne na wszystko, a pamięć niezmierną, idąc z tumu na dworzec, spostrzegł na koniu zmęczonym wbiegającego w podwórze pachołka, którego twarz zdała mu się podobną do jednego z tych, co z Jurgą wyprawieni zostali. Wstrzymał się i skinął. Skoczył jezdny z konia i podbiegł ku niemu.
 Opat go poznał.
 — Co wieziesz? — spytał.
 — Wieść dobrą, ojcze przewielebny. O dwa dni lub półtora za mną ciągną o. Gerbert z Jaksą i koronę wiozą.
 Zdumiał się radośnie Aron.
 — Bogu niech będą dzięki, lecz tu wieść się rozeszła.
 Chłopak się rozśmiał.
 — A! tak — zawołał — Andruszka Jaksa z księdzem wieźli umyślnie fałszywą koronę i dali ją w ręce cesarskim. Poświęcona jest już na naszéj ziemi.
 Opat się nieco zamyślił. — Nie mów o tém, aż ci ja usta rozwiążę. Gdy cię spytają, powiedz że wracacie próżno.