Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 2 195.jpeg

 — A, z tym, tak... tak... — I znowu kobierzec król miął nogą patrząc na ziemię.
 Naostatek jakby z wielkim wysiłkiem odwrócił głowę do Brühla i wskazał ręką na stół:
 — Papiery te do jutra.
 Minister się zmieszał, na żaden sposób nie chciał i nie mógł zostawić papiérów. Chociaż pewnym był że ich król czytać nie będzie, obawiał się czegoś niespodziewanego, był nadto ostrożnym, rachował że się to da za jednym zamachem dokonać. On i Guarini nieznacznie spojrzeli na siebie.
 — N. Panie — odezwał się Włoch cicho — to taka gorzka potrawa, że jéj na dwa dania niewarto rozkładać. Alcun pensier no paga mai debito, co tu myśléć?
 Król nic nie odpowiedział, po chwilce odwrócił się do Brühla:
 — Strzelanie do tarczy po południu na zamku.
 Wtrącenie tego rozkazu było znaczące, Brühl stał zmieszany.
 — Ostatni jeleń długo nas męczył — dodał — ale rogacz był téż wart pracy.
 Milczał trochę.
 — A żubr ostatni zdechł — dodał — i westchnął.
 Zegar wskazywał godzinę, w której król zwykł był iść do królowéj, kazał zawołać szambelana.
 Brühl czuł się odprawiony z niczém, a cały zachód był stracony. Nie wiedział czemu ten opór przypisać; Guarini i on spoglądali na siebie. Król spieszył z wyjściem. Musieli natychmiast za nim wyjść także z pokojów i Brühl wciągnął spowiednika do gabinetu przyległego.
 Papiery rzucił na stół zniechęcony.
 — Nie rozumiem — rzekł.
 — Pacienza! Col tempo e colla paglia Maturano le nespole! — odparł Guarini — do jutra, to nie mogło się stać tak