Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 2 110.jpeg

pożałować. Ja króla jestem pewnym, dla mnie on nie ma tajemnic.
 Ruszył ramionami pogardliwie.
 — Wszystko to prawda — rzekł poruszony Brühl — ale kiedy tak jest, tém mocniéjbym obstawał przy tém, ażebyście się podróży wyrzekli.
 — Przepraszam cię, to właśnie powód, dla którego ja jechać muszę, ażeby dowieść głupcom i przekonać ich, iż się nikogo nie lękam, że się z tego śmieję, że gardzę.
 Ramionami rzucił i Brühl ręką machnął.
 — A że to niema sensu! to gdzieś ulica wymyśliła, albo z Berlina przyszło, gdzie się dla Saxonii plotki płodzą... to głupie.
 — Mój Brühl, u mnie wszystko gotowe, jutro ruszam do Pragi — wtrącił, rozmowę umyślnie przerywając Sułkowski — nie bez przyczyny obieram tę drogę. Muszę Pragę strategicznie obejrzéć, bo my ją brać i zająć natychmiast będziemy zniewoleni. Chcę się przekonać, jakich sił potrzebować możemy, jaką obrać drogę. Jutro rano się puszczam, proszęż cię, pożegnałbym żonę waszą.
 Brühl pochwycił za dzwonek.
 Wszedł galonowany kamerdyner.
 — Pani w domu?
 — Tak jest.
 — Sama?
 — Tak sądzę, ekscelencyo!
 — Oznajm hrabiego Sułkowskiego z pożegnaniem i mnie.
 Kamerdyner wyszedł żywo, w pokoju panowało milczenie.
 Bardzo prędko otworzyły się drzwi.
 — Pani prosi!
 Sułkowski z ciężkością, jakby zmęczony, powstał z kanapki i poszedł ku salonowi, Brühl za nim.