Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 2 054.jpeg

 Król sposępniał i przestał nalegać, twarz stała się poważną, poruszył głową znacząco.
 Sułkowski w kątku pokoju postawił pudełko: oko Augusta poszło za nim.
 — A kto malował? — zapytał.
 — Mistrz włoski — rzekł Sułkowski — jestto arcydzieło Tycyana; choć drobnego rozmiaru, ale przedziwnego wykonania.
 Usłyszawszy nazwisko, król się skłonił, jakby samego Vecellego witał, i szepnął:
 — Gran Maëstro! Maëstro!
 Sułkowski jakby już o obrazie nie było mowy stanął i zaczął co innego. Król popatrzał nań jakby nie rozumiał, słuchał, zamyślił się i sam do siebie rzekł:
 — Troppo mithologico!! hm...
 Po chwili gdy minister mówił już o polowaniu — przerwał:
 — Co przedstawia?
 Hrabia ręką w powietrzu zamachnął.
 — Bardzo nieprzyzwoitą scenę.
 — A! pfui! schowaj go! Gdyby królowa nadeszła, albo O. Guarini... a pfui!
 Mimo to nie spuszczał król oka ze skrzyneczki.
 — Najlepiéj będzie gdy ja to precz wyniosę — odezwał się Sułkowski, zabierając się do paczki.
 Nie śmiał król nic powiedziéć, ale się zmarszczył.
 — Przecie co? co reprezentuje...
 — Marsa i Wenerę, w chwili gdy ich in flagranti Wulkan siecią obrzuca.
 Król oczy przymknął, ręką potrząsł.
 — Pfui, pfui — zawołał.
 Sułkowski brał pod pachę obraz.
 — No, widziéć dla malowania — odezwał się król — dla sztuki grzech powszedni, to się wyspowiadam O. Guarini... trzy pater i po wszystkiém...