Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 1 131.jpeg

 — Nie, tego nie wymagajmy od siebie, cha! cha! — podali sobie ręce.
 Hennicke już wychodził, gdy w przedpokoju ukazał się nowy przybylec: postać wysoka, długa, chuda, ręce cienkie, nogi jak laski, twarz przeciągła, niepiękna, ale pełna życia i pojętności.
 — Patrzcie! i ten tu! — rozśmiał się Hennicke. Globig uderzył ręką po boku.
 Długi mężczyzna wszedł, kłaniając się.
 — No, panowie! cóż się dzieje? co? padamy, czy idziemy w górę?
 — A niecierpliwi! — krzyknął gospodarz — czekajcie.
 — Gdy idzie o skórę — odparł przybyły.
 — Panie radzco Loss, nasze skóry wszystkie trzy razem zszyte, jeszcze wygodnego siedzeniaby nie pokryły. Na szerszych plecach się tam wszystko rozstrzyga. Słyszeliście co?
 — Co? to co wszyscy przewidywali: Sułkowski pierwszym ministrem.
 — Ciekawa rzecz? — syknął Hennicke szydersko — Sułkowski katolik w protestanckiéj Saxonii nie może być prezydentem rady, chybaby się nawrócił na lutra, a gdyby to uczynił, królby mu w oczy napluł i dał kolanem... nie mówiąc już o królowéj.
 — A wiesz, że masz słuszność — przerwał Globig — mnie to na myśl nie przyszło.
 — Zapomnieliście o tém — zawołał Loss, pokazując długie zęby w uśmiechu — że N. Pan może zmienić prawo.
 — Bez zwołania sejmu? — spytał Hennicke.
 — Chociażby... jest tu panem — mówił Loss — to przecież nie rzeczpospolita polska, gdzie szlachta robi co chce, a król się kłaniać jéj musi.
 Hennicke chrząknął, bo chód szybki dał się słyszéć u drzwi i w téjże chwili wchodził już szeroko je otwierając słuszny, barczysty, otyły mężczyzna, który zrazu stanąwszy, kapelusza na-