Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 1 071.jpeg

wają, gdy kto rękawiczki całuje, ręki się wyrzekając: co interesem jest, to trzeba czysto i jasno postawić. Będę o sobie pamiętał, o was pamiętał, i o królu nie zapominał.
 Skłonił się. Brühl po ramieniu go poklepał. — Henicke... wyprowadzę cię wysoko.
 — Byle nie zbyt, i nie na nowym rynku — szepnął Hans.
 — A! o to bądź spokojny. A teraz tyś rozumny, jaką dajesz mi radę? jak to się utrzymać na dworze? Wyjść na wschody to jeszcze nic, ale z nich na łeb nie zlecieć to sztuka.
 — Ja mam tylko jedną radę, excellencyo — począł były lokaj — wszystko się robi przez kobiéty, bez kobiet nic się nie dzieje.
 — O, o! — odparł Brühl — są inne drogi.
 — Ale ja wiem że wasza excellencya, macie za sobą Padre Guariniego i ojca.
 — Tst! Hnenicke.
 — Milczę, a jednak dodam: czas waszéj excellencyi o tém pomyśléć, co kobieca potęga znaczy: miéć zapaśną strunę nie zawadzi.
 Brühl westchnął.
 — Skorzystam z rady, zostaw to mnie.
 Milczeli chwilę.
 — Jakże wasza excellencya jest z hr. Sułkowskim — po cichu szepnął Hennicke — nie trzeba zapominać że słońce zachodzi, że ludzie są śmiertelni, i że synowie po ojcach następują a Sułkowscy po Brühlach.
 — O! — uśmiechnął się Brühl — to mój przyjaciel.
 — Wolałbym żeby jego żona była waszą przyjaciółką — wtrącił Hans — na tobym więcéj mógł rachować.
 — Sułkowski ma serce szlachetne.
 — Któż przeczy, ale najlepsze serce woli tę pierś w któréj bije, od każdéj innéj.