Strona:PL Honoryusz Balzac-Komedya ludzka tom III 056.jpeg

żarzały się jak węgle, gdy się twój penioar cokolwiek rozchylał. On nie zaniedbałby oświadczyć się tobie, przez co mógłby cię narazić, a ja byłbym zmuszony go zabić.
 — Czyś ty rozum stracił, Maksymie? — odparła. — Ci mali studenci są przeciwnie doskonałemi konduktorami, które strzegą nas od piorunów. Już ja nie zaniedbam podburzyć Restaud’a przeciw niemu.
 Maksym rozśmiał się i wyszedł wraz z hrabiną, która stanęła przy oknie, chcąc widziéć go jeszcze, gdy będzie wsiadał i klaśnie z bata, by pobudzić konia do szybkiego biegu. Odeszła od okna wtedy dopiéro, gdy zobaczyła, że się za nim brama zamknęła.
 — Co powiész na to, moja droga — zawołał hrabia, gdy weszła do pokoju — wszak majątek, w którym mieszka rodzina pana de Rastignac, leży niedaleko od Verteuil nad Charentą. Dziad stryjeczny pana de Rastignac znał osobiście mego dziada.
 — Jestem zachwycona prawdziwie, żeśmy tak blizko znajomi — rzekła hrabina z roztargnieniem.
 — Bliżéj niż pani sądzi — odparł Eugieniusz zcicha.
 — Jakto? — zapytała żywo.
 — Widziałem właśnie — odrzekł student — jak od pani wychodził ojciec Goriot, najbliższy mój sąsiad, z którym mieszkam w jednym domu.
 Słysząc to nazwisko poprzedzone wyrazem ojciec, hrabia przestał rozgrzebywać węgle na kominku i rzucił szczypce w ogień z taką gwałtownością, jak gdyby poparzył sobie palce.
 — Można było nazwać go panem Goriot — zawołał powstając.
 Hrabina zbladła widząc niecierpliwość męża, potém zarumieniła się, nie mogąc ukryć pomieszania i rzekła niby niedbale, starając się nadać głosowi zwykłe brzmienie:
 — To pewna, że nie ma na świecie drugiego człowieka, któryby zasługiwał więcéj na nasze przywiązanie...
 Nie domówiła i spojrzała na fortepian, jak gdyby nagle zachcianka jakaś przyszła jéj do głowy.
 — Czy pan lubi muzykę? — spytała.
 — Bardzo — odparł Eugieniusz czerwieniąc się i mieszając na myśl, że musiał popełnić potężne jakieś głupstwo.
 — Czy pan śpiewa? — zapytała siadając do fortepianu i przebiegając gwałtownie po wszystkich klawiszach od basowego c aż do najwyższego f. Rrrrah!
 — Nie, pani.
 Hrabia de Restaud przechadzał się wzdłuż i wszerz pokoju.
 — To szkoda, pozbawiłeś się pan znakomitego środka powodzenia.