Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 188.jpeg

 Chłopiec podniósł oczy w górę:
 — Choćbym sam miał potem umrzeć.
 Wtem Viniciusz przestał się modlić i rzekł:
 — Powiedz stróżom, by włożyli ją do trumny, jak umarłą. Ty dobierz pomocników, którzy w nocy wyniosą ją razem z tobą. W pobliżu Cuchnących dołów znajdziecie czekających z lektyką ludzi, którym oddacie trumnę. Stróżom obiecaj ode mnie, że dam im tyle złota, ile każdy w płaszczu zdoła unieść.
 I gdy tak mówił, twarz jego straciła zwykłą martwotę, zbudził się w nim żołnierz, któremu nadzieja wróciła dawną energię.
 Nazaryusz zaś spłonął z radości i wzniósłszy ręce, zawołał:
 — Niech Chrystus uzdrowi ją, albowiem będzie wolna.
 — Mniemasz, że stróże się zgodzą? — spytał Petroniusz.
 — Oni, panie? Byle wiedzieli, że nie spotka ich za to kara i męka!
 — Tak jest! — rzekł Viniciusz. — Stróże chcieli się zgodzić nawet na jej ucieczkę, tembardziej pozwolą ją wynieść jako umarłą.
 — Jest wprawdzie człowiek — rzekł Nazaryusz — który sprawdza rozpalonem żelazem, czy ciała, które wynosimy, są martwe. Ale ten bierze nawet po kilka sestercyi za to, by nie dotykał że-