Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 065.jpeg

 Nero zapisał wiersz i rzekł:
 — Tak! zemsta chce ofiary.
 Poczem powiódł wzrokiem po otaczających:
 — A gdyby puścić wieść, że to Watyniusz kazał podpalić miasto i poświęcić go gniewowi ludu?
 — O boski! Kimże ja jestem? — zawołał Watyniusz.
 — Prawda! Trzeba kogoś większego od ciebie... Witeliusza?...
 Witeliusz pobladł, lecz począł się śmiać.
 — Mój tłuszcz — odrzekł — mógłby chyba nanowo rozniecić pożar.
 Ale Nero miał co innego na myśli, szukał bowiem w duszy ofiary, któraby naprawdę mogła zaspokoić gniew ludu i znalazł ją.
 — Tigellinie — rzekł po chwili — ty spaliłeś Rzym!
 Po zgromadzonych przebiegł dreszcz. Zrozumieli, że Cezar tym razem przestał żartować i że nadchodzi chwila brzemienna w wypadki.
 A twarz Tigellina skurczyła się, jak paszcza psa, gotowego kąsać.
 — Spaliłem Rzym, z twego rozkazu — rzekł.
 I poczęli patrzeć na siebie, jak dwa demony. Nastała taka cisza, że słychać było brzęk much, przelatujących przez atrium.
 — Tigellinie — ozwał się Nero — czy ty mnie kochasz?
 — Ty wiesz, panie.