Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.2 050.jpeg

 — Bóg ci daj, panie, dobry dzień i dobre zdrowie, ale ja człek wolny, nie niewolnik.
 Viniciuszowi, który miał ochotę rozpytać Ursusa o ojczysty kraj Lygii, słowa te sprawiły pewną przyjemność, albowiem rozmowa z człowiekiem wolnym, jakkolwiek prostym, mniejszą przynosiła ujmę jego rzymskiej i patrycyuszowskiej godności, niż rozmowa z niewolnikiem, w którym ni prawo, ni obyczaj nie uznawały ludzkiej istoty.
 — Toś ty nie Aulusów? — spytał.
 — Nie, panie. Ja służę Callinie, jako służyłem jej matce, ale po dobrej woli.
 Tu schował znów głowę w komin, by podmuchać na węgle, na które narzucił poprzednio drew, poczem wyjął ją i rzekł:
 — U nas niema niewolników.
 Lecz Viniciusz spytał:
 — Gdzie jest Lygia?
 — Dopiero co odeszła, a ja mam uwarzyć śniadanie dla ciebie, panie. Czuwała nad tobą całą noc.
 — Czemuś jej nie wyręczył?
 — Bo tak chciała, a moja rzecz słuchać.
 Tu oczy zasępiły mu się i po chwili dodał:
 — Gdybym ja jej nie słuchał, to tybyś, panie, nie żył.
 — Zali żałujesz, żeś mnie nie zabił?
 — Nie, panie. Chrystus nie kazał zabijać.
 — A Atacinus? A Kroto?
 — Nie mogłem inaczej — mruknął Ursus.