Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.1 244.jpeg

 — Robota nasza poczyna się o północy, a teraz gotują nam dopiero wieczerzę.
 — Czasu jest więc dość — pójdźmy nad rzekę, a tam wysłuchasz słów moich.
 Poszli i siedli na kamiennej brzeżnicy, w ciszy, przerywanej tylko przez odległy huk żaren i bełkotanie płynącej w dole fali. Tam Chilo wpatrzył się w twarz robotnika, która mimo nieco groźnego i smutnego wyrazu, jaki miewały zazwyczaj twarze barbarzyńców, zamieszkałych w Rzymie, wydała mu się jednak dobrotliwą i szczerą.
 — Tak jest! — rzekł sobie w duchu. — To jest człowiek dobry i głupi, który darmo zabije Glauka.
 Poczem spytał:
 — Urbanie, miłujesz ty Chrystusa?
 — Miłuję z duszy serca — odpowiedział robotnik.
 — A braci swoich? a siostry, a tych, którzy nauczyli cię prawdy i wiary w Chrystusa?
 — Miłuję ich także, ojcze.
 — Tedy niech pokój będzie z tobą.
 — I z tobą, ojcze.
 Nastała znów cisza — tylko w oddaleniu huczały żarna, a w dole bełkotała rzeka.
 Chilo wpatrzył się w jasny blask miesięczny i wolnym, stłumionym głosem począł mówić o śmierci Chrystusa. Mówił jakby nie do Urbana, ale jakby sam dla siebie rozpamiętywał ową śmierć, lub jakby jej tajemnicę zwierzał temu uśpionemu miastu. Było w tem coś wzruszającego i zarazem uroczystego.