Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.1 189.jpeg

kładanem kością słoniową, rozwinęła ją, by zarzucić na ramiona Petroniusza. Twarz miała jasną, cichą, a w oczach jej świeciła radość.
 Petroniusz spojrzał na nią i wydała mu się bardzo piękna. Po chwili, gdy okręciwszy go w togę, poczęła ją układać, schylając się chwilami dla wydłużenia fałd, spostrzegł, że jej ramiona mają przecudny kolor bladej róży, a pierś i barki przeźrocze odlaski perłowca lub alabastru.
 — Eunice — rzekł — czy jest ten człowiek, o którym wspominałaś wczoraj Teireziaszowi?
 — Jest, panie.
 — Jak się zowie?
 — Chilon Chilonides, panie.
 — Kto on jest?
 — Lekarz, mędrzec i wróżbita, który umie czytać w losach ludzkich i przepowiadać przyszłość.
 — Czy przepowiedział przyszłość i tobie?
 Eunice oblała się rumieńcem, który zaróżowił nawet jej uszy i szyję.
 — Tak, panie.
 — Cóż ci wywróżył?
 — Że spotka mnie boleść i szczęście.
 — Boleść spotkała cię wczoraj z ręki Teireziasza, a więc powinno przyjść i szczęście.
 — Już przyszło, panie.
 — Jakie?
 A ona szepnęła cicho:
 — Zostałam.