Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.1 154.jpeg

niejszej konwulsyi, wyprężył się i pozostał nieruchomy.
 Wówczas zabrali go i wróciwszy, zatrzymali się znów przed bramą. Trzeba było jednak oznajmić panu, co się stało.
 — Gulo niech oznajmi — poczęło szeptać kilka głosów — krew mu płynie, jak i nam, z twarzy i pan go kocha. Gulowi bezpieczniej od innych.
 A Germanin Gulo, stary niewolnik, który niegdyś wyniańczył Viniciusza, a odziedziczony był przez niego po matce, siostrze Petroniusza, rzekł:
 — Ja oznajmię, ale pójdźmy wszyscy. Niech na mnie jednego nie spada jego gniew.
 Viniciusz zaś począł się już niecierpliwić zupełnie. Petroniusz i Chryzotemis wyśmiewali go, lecz on chodził szybkim krokiem po atrium, powtarzając:
 — Już powinni być!... Już powinni być!...
 I chciał iść, a tamci oboje go wstrzymywali.
 Lecz nagle w przedsionku dały się słyszeć kroki i do atrium wpadli hurmem niewolnicy, a stanąwszy szybko pod ścianą, podnieśli ręce w górę i poczęli powtarzać jękliwemi głosami:
 — Aaaa!... aa!
 Viniciusz skoczył ku nim:
 — Gdzie Lygia? — zawołał strasznym, zmienionym głosem:
 — Aaaa!!!...
 Wtem Gulo wysunął się naprzód ze swoją pokrwawioną twarzą, wołając z pośpiechem i żałośnie: