Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 243.jpg

czemnym, to kupić wzgardę u siebie dla siebie. Niestety, w duszy Szwarca odbywał się ten dyabelski taniec człowieka samego z sobą. Tańcował Szwarc ze Szwarcem przy kapeli namiętności. Różne myśli, zamiary, sposoby wichrzyły mu w piersiach, bój toczył się na całej linii.
 Augustynowicz patrzał na towarzysza z twarzą rozpaczliwie głupowatą i miałby, jak to mówią, ochotę porwać się za kołnierz i wyprowadzić za drzwi.
 Nagle Szwarc wstał.
 Jakieś postanowienie rysowało się na twarzy. Sprawa była rozegrana.
 — Augustynowicz!
 — Ehe?
 — Pójdziesz natychmiast do Wizbergowej i powiesz Luli, że się żenię, że za miesiąc mój ślub i że nigdy do niej nie wrócę. Nigdy, rozumiesz?
 Augustynowicz zabrał się i poszedł.
 Przyjęła go, jak wiemy, Malinka. Lula miała słuchać ich rozmowy za drzwiami.
 Malinka, rozmarzona poprzednią pogadanką z Lulą, wesoła i uśmiechnięta, szczerze ścisnęła rękę Augustynowicza.