Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 237.jpg

 — A czy przyjdzie? — spytała cichutko Lula.
 — Przyjdzie. Biedak on chorował... pewno z tęsknoty. Nie rozumiałam, co znaczyło, że pan Adam nie chciał powiedzieć, dlaczego go niema — teraz rozumiem: Szwarc mu zabronił — nie chciał ciebie przestraszać.
 — Ja myślę, że nie chciał przeszkadzać Pełskiemu... Taki niedobry!
 — A cóż Pełski?
 — Właśnie miałam ci powiedzieć: oświadczył mi się dzisiaj.
 — I cóż?
 — Odmówiłam, Malinko.
 Chwilę trwało milczenie.
 — Nie chał nawet przyjąć ręki, którą mu podałam na pożegnanie, ale czyż mogłam inaczej uczynić, Malinko? Wiem, że postępowałam z nim bardzo niedobrze, o, bardzo niedobrze! ale czy mogłam zrobić inaczej? Ja go nie kocham.
 — Lepiej późno, niż nigdy. Słuchałaś głosu serca. Ty tylko ze Szwarcem możesz być szczęśliwa.
 — O tak, tak!