Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 236.jpg

 Coś podobnego czuła Lula, gdy szła do pokoju Malinki po wizycie Pełskiego. Potrzebowała wyznać komuś wszystko, co jej leżało na sercu.
 Malinka siedziała przy oknie, a na pociemniałych mrokiem szybach widać było jej łagodną, zamyśloną twarzyczkę. Nagle ręce Luli oplotły się koło jej szyi.
 — To ty, Lulu? — spytała cicho.
 — Ja, Malinko! — szepnęła Lula.
 Siadła na małym stołeczku, u nóg Malinki, głowę położyła na jej kolanach.
 — Moja dobra Malinko, ty się już nie gniewasz na mnie, ani pogardzasz mną?
 Malinka pieściła ją, jak dziecię.
 — Bo widzisz, byłam bardzo grzeszna, ale dziś odszukałam się we własnem sercu. Jak mi tu dobrze przy tobie! Pamiętasz, jak to dawniej długo, długo tak rozmawiałyśmy nieraz! Niech i dziś tak będzie!... dobrze?
 Malinka uśmiechnęła się nawpół smutno, nawpół figlarnie i odparła:
 — Dziś tak będzie, ale później się zmieni. Przyjdzie tu pewien jegomość i zabierze Lulę, a ja zostanę sama.