Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 232.jpg

 — Co tobie, Lulu, tyś chora?
 — Nic, nic! wrócę za chwilkę.
 Twarz jej była bledziuchna, w głosie brakło tchu. Wyszła, prawie uciekła do swego pokoiku.
 Pani Wizbergowa chciała biec za nią, Malinka łagodnie lecz stanowczo zatrzymała ją.
 — Nie trzeba tam chodzić, mameczko.
 Potem zwróciła się do Augustynowicza, a głos jej dźwięczał poważnie smutno.
 — Panie Adamie?
 Augustynowicz zaciął wargi.
 — Panie Adamie! cóż? Lula to kokietka, bez serca... nieprawdaż?
 — Możem się omylił — bąkał Augustynowicz... ale... ale...
 Nie śmiał wykrztusić z siebie w tej chwili, że Szwarc się żeni z Heleną, że Szwarc nie przyjdzie więcej.
 Wróciwszy do domu, bał się także powiedzieć Szwarcowi o tem, co zaszło.
 Lula zamknęła się w swoim pokoju. Głowa jej płonęła, a myśli niby wianek z iskier i lodu obsiadły jej skronie; w ci-