Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 230.jpg

gła; tylko wiem, że wieczorem tego dnia znów ją widziałam we łzach. A widzi pan?
 — Czegóż to wszystko dowodzi?
 — Że jej niełatwo zrzec się myśli o Szwarcu. Co tam zaszło? co tam zaszło, że jego niema?
 — A gdyby był?
 — Nie poszłaby za Pełskiego!
 — Żartuję sobie z tego „nie poszłaby”.
 — Bo pan ze wszystkiego żartujesz... Ale Szwarc? Czy to szlachetnie z jego strony tak ją opuścić?
 — Kto go tam wie, co on myśli robić!
 Malinka odpowiedziała z mocą:
 — On sam powinien wiedzieć i cokolwiek zamierza, nie ukrywać tego przed nią.
 — On nie ma czasu, pracuje.
 Tegoż dnia Malinka przekonała się jednak, że Szwarc nie siedzi tak pilnie w domu, jak o tem rozpowiadał Augustynowicz. Wyszedłszy z matką na ulicę, spotkała go idącego z jakimś młodym człowiekiem. Nie spostrzegł ich, Malinka