— Prosto z fajki. Człowiek tak się zwiąże, tak się zrośnie z jedną myślą, a potem przyjdzie lada przeszkoda i ot, z tych pałaców tyle się zostanie, co z tego dymu, który puszczam w tej chwili.
Ogromny kłąb dymu podniósł się w górę z ust Augustynowicza i, uderzywszy o pułap, rozproszył się na wszystkie strony.
Rozmowa urwała się na chwilę.
— Szwarc, czyś ty się już kochał przed poznaniem Gustawa i Potkańskiej?
— Czym się k-o-o-chał? — ciągnął Szwarc, przypatrując się pod światło szklance. — Co?... a, czym się kochał?... Tak, zawracałem sobie czasem głowę, nie wytrącało mnie to jednak ze zwykłych warunków życia, nie odwodziło od porządku dziennego. Powiem otwarcie, nie kochałem się.
Augustynowicz podniósł cybuch z fajką w górę i uroczyście zadeklamował:
Kobieto! puchu marny! ty wietrzna istoto!
Szwarc się uśmiechnął:
— Alboż co?
