nie powinno się ludziom niczego odmawiać... Idź, idź do niej! Mieszkaliśmy jednak razem... klepali jedną biedę, więc powinieneś to dla mnie zrobić; bo ja, powtarzam, jestem chory i nie wiem, czy ją lub ciebie więcej zobaczę.
Wasilkiewiczowi łza zakręciła się w oku, powstał i, zwróciwszy się do Szwarca, rzekł:
— Szwarc, powinieneś uczynić wszystko, o co cię Gustaw prosi.
Szwarc odrzekł stanowczo:
— Będę u niej, dam jej opiekę. Daję na to słowo uczciwości wam obu.
— Dziękuję! — rzekł Gustaw. — Idź tam teraz.
Za chwilę pozostał sam na sam z Wasilkiewiczem.
Litwin przez czas jakiś stał milczący, pasował się z własnem sercem; wreszcie odezwał się głosem serdecznego współczucia.
— Gustawie, biedny Gustawie, jak ty tam musisz cierpieć w tej chwili!
Gustaw nic nie odrzekł, wciągnął z sykiem powietrze w usta, zacisnął zęby,
Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 099.jpg
Ta strona została uwierzytelniona.
