Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Na marne 096.jpg

 — Dalibóg, nie domyślam się.
 — Gustaw.
 — Gustaw?
 — Aa! nagadał tam tym, co się wyśmiewali z ciebie tyle przyjemnych rzeczy, że zaręczam ci, iż nieprędko zapomną. Wiesz, jak on to umie! Myślałem, że ich licho porwie.
 — Tegobym się nie spodziewał!
 — Ale bo go już dawno nie widziałeś... Ech! on też zagrzązł w tę nieszczęsną miłość po uszy. A to tęgi chłopiec... i żal mi go. Powiedz, ty się na tem znasz lepiej, bardzo on chory?
 — O, nie dobrze z nim!
 — Cóż to? Astma?
 Szwarc kiwnął ręką.
 — Astma... nadmierna praca... zgryzoty...
 — Szkoda!
 Nagle czyjeś kroki dały się słyszeć na schodach, drzwi się otworzyły — wszedł Gustaw.
 Był zmieniony do niepoznania. Skóra na jego twarzy wybielała dziwnie, stała się przezroczystą. Z tej twarzy wiało ja-