Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 1018.jpeg

 — A skąd jej wezmę? W sobie-ci jej nie najdę, a pożyczyć mi jej — nikt nie pożyczy.
 — Bo ty coś skrywasz!
 Zbyszko ruszył ramionami.
 — Nie mam wesołości, ale nie mam też nic do skrywania.
 I powiedział to tak szczerze, że Maćko odrazu przestał posądzać go o tajemnicę, a natomiast począł się gładzić szeroką dłonią po siwej czuprynie, jak miał zwyczaj czynić zawsze, gdy się nad czemś mocno namyślał, i w końcu rzekł:
 — To ja ci powiem, czego ci brak: Tobie się jedno skończyło, a drugie się jeszcze nie zaczęło — rozumiesz?
 — Nie bardzo, ale może być! — odpowiedział młodzianek.
 I przeciągnął się, jak człowiek, którego ogarnia sen.
 Maćko jednak był pewien, że odgadł prawdziwą przyczynę, i rad był ogromnie, albowiem przestał się zupełnie niepokoić. Nabrał też jeszcze większej niż przedtem ufności do własnego rozumu i mówił sobie w duchu: „Nie dziwować się ludziom, że się mnie radzą!“
 A gdy po owej rozmowie, wieczorem tego samego dnia przyjechała Jagienka — jeszcze nim zdążyła zsiąść z konia, powiedział jej, że wie, czego Zbyszkowi brakuje.
 Więc dziewczyna zsunęła się w jednej chwili z siodła i nuż dopytywać: